Kim bilir

 Başka türlü nasıl şiir olurdu yalnız kalmasaydı sokaklar

Küçük ayaklardan, ayak izlerinden ve sıcak soluklardan ısınan.

-Soluksuz üşüyorduk.

Bir mevsim nasıl duruyor ayakta, duymadan saçlarını

Kaç yaşına geldin kim bilir, kim bilir kaç mevsim tutundu saçlarından.

-Yağmursuz ve ıslanmıştık.

Gittikçe yoksullaşan, yalnızlaşan şubata bir çıplacık insan

Bir gölgeye sığınıp serçe parmağını uzatıyor.

-Uzansan tutunacak.

Kıyısında durmuşuz bir uçurumun ve beklediğimiz rüzgâr

Ne anlamı var rüzgârsız düşmelerin, bunca beklemek için.

-Sebepsiz düşmelerden korusun.

Belki kalabalık sokakta fark edilmezdik, nereye kayboldu herkes

Belki yalnızlıktır çoğaltıyor insanı, belki yokluğun daha çok yalnızlıktır.

-Neyimiz artacak şimdi kim bilir.