Beyaza boyanmış tavanlar altında
yıldızı solmuş
serenatlar
Ve ertelenmiş gülümsemelerden
soluk bir mevsim kaldı
Hüzünlü saçlarında sakladığın muhteşem bir bahardı
Soluğumu kesen bir rüzgar
bu şehrin rüzgarlarının sen olabilirsin sebebi…
Mor salkımlar gülümsüyor yıllanmış duvarlarda
Ödünç alıyorlar gülümsemelerini
En çok kahverengisini gözlerinin.
Bir yağmur
Utangaç düşüyor
Gülüşünün değdiği yere.
Neye inanıyorsun diye sordular:
-Bir gün birlikte fotoğraf çektireceğimize inanıyorum-
Sesini kısıyor biri diğerinin
Mesela her insan bir notadır
Bazen bir kedi de olabilir bu.
Kaosun müziği bir iç sese dönüşüyor.
Yalnız tek bir notadan oluşuyor
Kolektif yalnızlıklar senfonisi.
Aynı notayı onlarca yıl dinleyen ve sağır
Dilsiz yumaklara dönüşmüş kediler gibi
Sıcacık.
Sıcacık yalnızlıklar senfonisi.
Hüzün Kahverengi
Sahipsiz bir gölge gibi
Tek başına gölge;
karartı.
Bir bulut beliriyor renksiz
Gölgesi düşmüyor suya,
bulantı.
Kahverengi bir umuda düşüyorum
Derin kahverengi,
yanılgı.
Güz bir mevsim değildir
Ruh halidir,
sanrı.
Bir insan
Diğer yarısını
Nerede görse tanır,
içgüdü.
İki insan, iki yarım.
Hep yarım
“hüzün kahverengi”