Şuursuz bahar gülümsemesi alnımızın yazısı
Kişneyen bir at gibi kapında duruyorum.
Papatyalar yenmiyor, kendini yiyor insan doymaksızın
Yaz bir mevsim değildir, tek başına yokluğun onu kanırtıyor.
Her sabah uyandığımda haklarımı hatırlatıyor bu duvar
“Yaşamama hakkına sahipsin ve yaşadığın her an aleyhine
delil olarak kullanılabilir”
Mevsimsel bir buhran deyip takılmıyorum buna
Mevsimler ömrümü kanırtıyor, nasıl dayanabiliyorsun sen
buna?
Yemin ediyorum doğruyu söyleyeceğime ve en büyük yalanım
oluyor
Saçlarının kokusunu saklayan havluyu ıslatıp alnıma
koyuyorum
Bu yokluğun, bu pandemi, öldürmüyor, acılar içinde yaşatıyor
beni
Kokun güneşin doğuşunu sağaltıyor, o iyileştikçe
derinleşiyor bendeki yaran.
Yokluğun herkese bulaşıyor.
Bir maske daha takmak zorunda kalıyor herkes, tüm
maskelerinin üstüne.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder