Belki

Birbirimize o kadar da uzak
değilizdir
belki.

belki
aynı şehirde olduğumuz bir anda
soluklarımız çarpışmıştır
havada.

Bir

Bir

Sarı kızıl bir bozkıra vurmuşum

Çıplak ayaklarıma kuru toprak batar gibi

bir yağmura hasretim

ıslat!

Yapraklarımı dökmüşüm güya ilkbahar

Sigaramı sarmışım, uyumuşum sonra,

uyuşmuşum.

Dokun!

İnsan tenine sığınmışım bir

terin çıplak tenime

bir insana muhtaçsan ne acı!

Acıma sen bana!

Bembeyaz bulutun gölgesine sığınmışım bir

gözyaşların değmesin kuraklığıma

ben böyle de yaşarım.

Yaşıyorum ki bir!

Yak tenimi, başkasına dönüşeyim bir

Beni benden kurtar

Beni benden koru

Öp bir!

Aramızda kalsın

“Yalnızlık muhteşem bir şey.”

bir insana muhtaçsan ne acı

Acıma sen bana!

Kan

Kan İşeyenler

Kimi sevdiysen en çok o öldürür seni.

Şehvetle göğüslerinde, özlemle dudaklarında

Öfkeyle boğazında düğüm düğüm bir el bekliyor seni.

Flörosan lambaya yeni geçmiş bir şehrin kuytusundasın

Hangi gökdelen gizleyebilir

senin lastik ayakkabı kokan ayaklarını

İnsanlığı büyümemiş bir şehrin erken büyümüşü

Nereden bilecektin

Mecnun'un gerçek olabileceğini düşündüğün için

öleceğini?

Nereden baksan bir öfkeyim, ki öfkem eksikliğimden

Televizyonu tokat atarak tamir edebilmekteyim

Aslında bilmiyorum, bir insan nasıl sevilir, bir kadın?

Ben erken büyümüş bir şehrin erkeğiyim

Evriminde halkaları eksik.

Seni sevdiğimde de,

Nefretimde de

Aynı şeyi yapmak isteyen şeyim.

Kimi sevdiysen en çok o öldürür seni

Yaşamayı bilmeyen bir kentin soluğusun

Sıcaklığın bütün çocukların saçlarını ısıtır

Sonsuz bir gece olur sana dokunduğun

Memelerini sıkan, boğazını sıkar.

Bir ortadoğu şehrine düşmüşsün

Bomba artığı, ölüm sonrası, fırtına öncesi

Şakaklarında beyaz güvercin, bacaklarında karga

Dokunduğun yerler cennet, sana dokunan cehennem.

Bir kurguda kaybolursun, birkaç dinin arasında

sana dokunan kutsal, sana dokunan ulu

Senin adın söylenmez memelerinden kan gelir

Oysa herkesi sen doyururdun!

Evrimini bitirmemiş erkekleri bir şehrin

gözlerine kan işiyor.

Giderken

Yorgun bir zemherinin el çırpmalarından yaptım
Kartopu ve heykellerini.
Yağmur damlalarından göz yaşı yaptım kendime.
Kusursuz sevinçler değildi
Ama sevindiğim olurdu;
Aynada göz izini her gördüğümde.
Karanlık, bulutsuz ve soğuk,
gittin.

Giderken attığın adımlarda,
Dönüşü olmayan yollar büyüdü.