Düş

Sokağında saksılara biber, gül ve nane ekilen

herkesin birbirini tanıdığı bir kasabada yabancı.

Sararmış kitaplar okuyan 

En kötü "Mona Lisa" kopyasını yapan adamım.

Beynimin içi gökyüzünden geniş

ben onun içinde bir toz kadarım.

Düşler kurarım yürürken,

sol elim ısınır, ısınır avucumun içi

yokluğunla ısınır "canımın içi"

Düşler kurarım 

Sigaram söner, şarabım biter

Yanağımda sıcacık bir öpücük uyutur beni:

Seviyorum bu şehrin sokaklarını

hangi mevsimde gecenin bir yarısında

sigaramı yakacak biri çıkar hep.

Ama evim çok dar

Her nefes alışımda pencereyi açmam gerekiyor.

Sokağında saksılara çiçekler ekilen bir kasabada

tek katlı, beyaz boyalı, pencereleri açık bir evde

senin yanında ölmem gerekiyor oysa.

Oysa evim çok dar,
her nefes alışımda pencereyi açmam gerekiyor...