Bir martı sendeleyerek toz kondurmuyor bu hatıraya
Örtüyor üzerini kendi dilinde bir büyüyle.
Bu masalda yerin yok artık.
Karıncanın kış uykusunu kurcalıyor iki kelime
Taş duvara yuvalayan kör ağaçkakan
Emekse emek, çabaysa çaba, umutsa umut,
Yuvasız ve kan içinde gülümsüyor bana, yaşıyorum ya.
Özür dilerim, terlemedim, kanadım.
Attığım adımlar altında kalan cesetler soluk alıp veren, solup alıp giden
Bir ölü kelebek mevsimi şakağımda ölü, göğsümde ölü, yağmurda ölü
Çığlıklarımda sessis sedasız ölü kelebekler fışkırıyor içimden.
Bakışlarım, soluğum, parmaklarım, şiirler ölü kelebek.
Denizi, martıları ve heykelleri olan bir şehirde ölüp gitmek mi güzel
neden soluğumu tutan bir ölü kelebek, neden kalbimi sıkıp durduran
Hepsi aynı renkte, aykı kokuda aynı seste birleşip öldürüyorlar beni.
Kaçmak istediğim yollarda birikmiş ölü kelebek yığınları var.
O an uydurulmuş bir babaanne masalındayım.
daha önce daha sonra hiç var olmayacak olan.
Bir şey var, söylersem değişir
Sustuğunda anlamını koruyan masallar.
Kimse bilmiyor kuşlarla konuştuğumu
kısacık masallar uyduruyorum hayatlarına
sıcak sarı bir köpek bacaklarıma sürünerek söylüyor bana
kuşların beni anladığını.
Dokunabildiğim şeylerden çok uzaktayım
birine dokunsam unutuyorum kendime ne anlattığımı
birçok şeyi susmalı insan, hele de masalları
bütün kelimeler eksiktir anlatmak isteyene.
Bir beden bütün hislerini kaybedince
geriye kalan hislenir.
acı diyorlar buna
tarifsiz.
Bir sokağın başında hiçbir şeysiz yaşayan
yaşayan ama; mesela ayağına bassan sövebilir
oturup üzülüyor ölene; hiçbir şeysiz.
Bir tarafta ölüm olduğunda değer kazanıyor nefes
ve yaşadığıma, hiçbir şeysiz, sadece yaşadığıma
şükrediyorum ki yaşadığına şükretmek
en son yoksul anıdır şükrün.
Beni düşlerine koy ve orada unut
ummadığın zamanlarda kirpik uçlarına düşeyim.
Beni gezdiğin şehirlere koy ve birinde unut
sürekli dilinin ucunda hatırlayamadığın bir.
tül güneşi kırabilir
Sıradan insan çoğunluktur insan zihni ise yanıltıcı
kendine su taşıyan bir kaktüs kahramanlığında.
Herkes diğerinden farklı kandırır kendini
sonra diğerini inandırmalıdır buna, ben de.
Göz vücutta ülkenin haritadaki yeri gibi yanlış
diğer herkesi küçük görüyor nasılsa
Binlerce yıl sonra Zeus'la aynı kaldırımda yürürken
Ares'in elinden tutuyorum daha bilmem kaç tanrı çocuğu varken
en kolayı bu çünkü yüzmeyi bilmem gerekmiyor.
Karıncadan da küçük şeyler oluyor sonra
birden küçülüyor dev, titrek bir kahraman
tül güneşi kırıp bir mevsimi yanıltıyor.