Karmakarışık

Bir şiir yoruluyor dudaklarımda
acıdan, özlemden, yalnızlıktan.
Başka bir zamanında yaşıyorum bu şehrin
Gölgelerin insanları kayıp.

Bir başka görüyorum kendimi gözlerinde
aşktan, sevgiden, tanımadığım yerlerden.
Kendime bir zaman ayırıyorum evrende
Gölgem sabah mesaisi için işe gidiyor.

Sen varsın değişiyor güneş, ay
şehrin sokaklarında yakamozlar var.
Zaman kırılıyor ve sonsuzluk
Ellerin elime dokunduğu zaman.

Bilmediğim bir duyguyla tanışıyorum
Bilmeden özlediğim bir çok şeyle sonra
Bir eskimonun sıcak kumsalı özlemesi gibi içgüdüsel
Eksikliğini hissettiğim ama tanımadığım bir çok şey.

Kötü bir şiir oluyor belki bu,
Ama nasıl anlatsam, göğsümde bir buz dağı
Ayaklarımın altında sıcak kumlar
Kendimi sana bırakıyorum, karmakarışık.
Muhteşem karmakarışık.